Er zijn mensen die altijd al hebben geweten wat ze willen in het leven. Die hun roeping kennen en daar gehoor aan geven. Sylvia van Aggel (47) uit Eindhoven is zo iemand. Op haar twaalfde wist al dat ze in de zorg wilde werken. Dat haar liefde in het vak met name bij ouderen ligt, ontdekte ze gaande weg.

Ze klinkt ontspannen en heeft een ontwapenende lach. Wie Sylvia even spreekt, hoort in haar een goedlachse Brabantse die van aanpakken weet. Sinds vijf jaar is ze heel gelukkig in haar werk als projectcoördinator voor Ankerpunt voor de wijk op twee locaties van WonincPlus Vitalis, een grote zorgorganisatie in Eindhoven. Daar probeert ze dagelijks het leven van ouderen een beetje mooier te maken.

Wijkbewoners moeten zich ook welkom voelen 

Haar doel is om het woonzorgcomplex waar ze werkt laagdrempelig te maken zodat ook wijkbewoners zich welkom voelen deel te nemen aan alles wat er georganiseerd wordt. Dat is op het gebied van welzijn, maar ook zorg of informatieavonden of ‘gewoon’ het nuttigen van een maaltijd. Daarbij werkt Vitalis veel met partners uit de wijk. Van de basisschool tot gastoudergezinnen. Je kunt het zo gek niet bedenken.

Zo heeft Sylvia bijvoorbeeld contact met twee gastoudergezinnen uit de buurt. ,,Daar komen baby’s en peuters, het is een dagopvang bij iemand thuis”, verklaart de Eindhovense. ,,Zij komen om de twee weken bij ons een activiteit organiseren. Dat kan kleinschalig in een huiskamer voor mensen met sociale problematiek of beginnende dementie. De ene keer bakken ze koekjes, de andere keer knutselen ze samen of spelen ze in de tuin.”

Mensen samenbrengen

Op die manier brengt Sylvia mensen van alle lagen uit de wijk samen. Het geeft haar voldoening te zien dat zowel kinderen als ouderen van deze bijeenkomsten genieten. ,,Het is mooi om te merken dat het mes aan twee kanten snijdt. Voor ouderen is knutselen met een kind een welkome afleiding, voor kinderen is het ook een leuk tijdverdrijf.”

Voor grotere evenementen of activiteiten is er de samenwerking met Gouden Dagen. ,,Dat zijn de kersen op de taart”, glimlacht Sylvia. ,,We organiseren daarmee juist de bijzondere of extremere dingen die je normaal niet zo snel zou verwachten. Zo is vorig jaar Goochelaar Stefan Kazan bij ons geweest. Dat is behoorlijk out of the box. Want wie haalt er nou een goochelaar naar het zorgcomplex? Het leuke is dat je kinderen en kleinkinderen en wijkbewoners daarin kunt laten aansluiten omdat het een activiteit is die voor iedereen heel toegankelijk is.”

Vijf mei komt Circus Sijm, het circus in de Zorg naast Vitalis op een veldje te staan. Midden in de wijk. Een exemplarisch voorbeeld van hoe samen met Gouden Dagen zorginstelling en wijkbewoners samenkomen. ,,Daar kunnen familie, mantelzorgers, bewoners en buurtgenoten en personeel met kroost een kaartje voor kopen om samen naar het circus te gaan. Je haalt de cultuur en het welzijn heel dicht bij huis. Daarin verbindt je de doelgroepen.”

Grootste wens blijkt laatste wens

De bijzondere wensen die ze als vrijwilligster in vervulling laat gaan namens Gouden Dagen, zijn ook persoonlijke hoogtepunten voor Sylvia. ,,Ik heb er twee meegemaakt die me behoorlijk dierbaar zijn. Zo had ik kaartjes gewonnen voor PSV. Een bewoner reageerde daar al meteen heel enthousiast op. Dat was een van haar grootste wensen: nog een keer naar een voetbalwedstrijd gaan. 

Gouden Dagen voorziet dan in juist dat beetje extra: parkeervergoeding en een lekkere kop koffie. De wens werd zo helemaal compleet gemaakt. Die mevrouw heeft de avond van haar leven gehad. Heel bijzonder is dat ze twee dagen later overleed. Dat kwam wel even binnen. Haar kinderen kwamen daarna naar me toe en vonden het fantastisch dat ik als vrijwilliger met hun moeder op stap ben geweest. Ze had de avond van haar leven gehad, vertelden ze. Het leek wel of ze dat nog wilde doen voordat ze ging..”

Niet te vreten

Recenter hoorde ze van een 89-jarige bewoonster dat ze pannenkoeken ging bakken. Haar lievelingseten, maar dan wél met appel en heel veel kaneelsuiker. ,,Een week later vertelde ze dat het volledig mislukt was.” Lachend: ,,In plat Brabants zei ze dat ze niet te vreten waren en dat de pannenkoeken in de vuilnisbak waren geëindigd. Ze kon niet goed bakken op zo’n elektrisch fornuis.” 

Sylvia nodigde haar uit om in de Philips Fruittuin pannenkoeken te eten. ,,Haar ogen begonnen gelijk te twinkelen. Daar kon ik haar geen groter plezier mee doen.”  Omdat het op woensdagmiddag was, ging Sylvia’s jongste zoon van 11 ook mee. ,,Het mooie is dat zij verhalen vertelde over de oorlog in Rotterdam. Hoe ze moest vluchten omdat haar huis was gebombardeerd. Het was dus een geschiedenisles voor mijn zoon. Interessant om te horen wat iemand bewogen heeft in het leven. Mijn zoon zei na afloop: gaan we nog een keer terug, ik vond het leuk met oma. Dus hij heeft er een nieuwe oma bij.”