Afgelopen woensdag bereikte ons het trieste nieuws dat Peter Koper op 75 jarige leeftijd is overleden. Peter was betrokken bij de oprichting van Gouden Dagen in Heerhugowaard, en enthousiaste vrijwilliger in het Gouden Dagen Comité. In 2017 hadden wij een mooi interview met Peter voor onze nieuwsbrief.
‘Bij deze meneer ging even het licht aan’
door Chris Ververs
Heerhugowaard – Eenzaam zal hij nooit worden, hoopt Peter Koper (72) uit Heerhugowaard. Daarvoor heeft hij te veel lieve mensen om zich heen verzameld. Dat belemmert hem niet om zich belangeloos in te zetten voor naasten die niets of niemand hebben. ,,Door je kinderen of kleinkinderen vergeten worden, is vreselijk.”
Peter Koper mogen we met recht man van het eerste uur noemen. Hij was betrokken bij de oprichting van Gouden Dagen in 2009. Sindsdien liet hij persoonlijk zeker zeventig wensen van ouderen in vervulling gaan. ,,Dat doe ik omdat ik toevallig in de financiële gelegenheid ben om het te kunnen doen. Ik heb een grote zwarte Jaguar, waar ook een rolstoel in mee kan. De mensen vinden het fantastisch als ze in een auto mogen zitten waar de koningin van Engeland ook in rondrijdt.”
Het zijn bescheiden woorden van een man die in zijn werkzame leven goede zaken deed. Zulke goede zaken dat hij naar eigen zeggen in staat is om ‘ook eens iets voor een ander te doen’. En dat doet Koper dan ook veelvuldig. Zo organiseert hij al jaren de Familie Koper Gouden Dagen Koffieconcerten met het Noord-Hollands Ouderenorkest. Koper huurt het theater af en honderden ouderen mogen voor een prikkie naar binnen. ,,Mijn vrouw zit daar toevallig bij, ze speelt klarinet”, verklaart Koper die na enig aandringen ook wel wil erkennen dat de opbrengsten van de kaartjes via stichting Peduli Anak naar straatkinderen in Lombok gaan.
De concerten zijn inmiddels een begrip in Heerhugowaard. Daar blijft het echter niet bij. Tevens verhuurt hij een verzorgingshuis en zet hij zich met zijn gezin in voor Stichting Opkikker en Stichting Lach voor een Dag waardoor kinderen even mogen vergeten dat ze ziek zijn.
Het bestuur van Gouden Dagen zette Koper destijds binnen een uurtje op poten samen met Lia de Jongh. ,,Ik heb vijfentwintig jaar geleden een ondernemersvereniging opgezet. We hebben driehonderdvijftig leden. Een paar telefoontjes was genoeg om een bestuur te regelen.” Lachend: ,,Een bestuurtje in een uurtje. Zet dat maar boven je stuk. Dat is toch prachtig?”
Voor al zijn inspanningen werd hij in 2005 koninklijk onderscheiden tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau. In 2009 ontving hij de Zilveren Reiger van de gemeente Heerhugowaard en in 2015 kwam daar op zijn zeventigste verjaardag nog eens de titel ‘Ereburger van Heerhugowaard’ bij. Want Koper, zo luidde de onderbouwing, zet zich al vele jaren zeer verdienstelijk in voor projecten in Heerhugowaard en omgeving, tot aan projecten in het buitenland toe.
,,Ja, ja..”, zegt hij daarover. Koper praat liever niet over die lofuitingen aan zijn adres. Veel liever heeft hij het over een groeiend probleem in onze steeds individualistischere samenleving: eenzaamheid onder ouderen. ,,Als mensen door hun kinderen of kleinkinderen vergeten worden, is dat vreselijk.” Hij spreekt uit ervaring. ,,Ik ken een eenzame blinde mevrouw. Haar kamertje is heel klein en ze ziet alleen nog maar wat lichtflitsen van de televisie.” Dat ze door iedereen verlaten is, stoort hem. ,,Als een familielid nou gewoon om de dag even met haar zou bellen. Als is het maar vijf minuten. En op moederdag koffie komt drinken en op zaterdag even een stukje met haar gaat rijden. Dan heeft ze een hele andere wereld. Zo makkelijk kan het zijn. Al zou je maar om de drie dagen bellen. Of alleen als ze naar de dokter is geweest. Gewoon effe contact! Dan heeft zij ook het idee dat er nog iemand meekijkt. Dat zou haar leven veranderen.”
Dát is de essentie van naastenliefde voor Koper. Het is exact de reden dat hij met die lange Jaguar van hem naar het verpleeghuis rijdt, iemand oppikt en hem de dag van zijn leven bezorgt. Gevraagd naar zijn ervaringen, is Koper niet meer te houden. Het ene na het andere avontuur rolt van zijn lippen. Soms brengen de herinneringen hem zo in vervoering, dat hij er zelf van volschiet.
Zo was er een oude mevrouw die naar Haaksbergen wilde. ,,Ze had een zoon die in een instelling verbleef. Joop heette hij. Die was geestelijk beperkt en zat daar al zestig jaar. Maar vanuit Heerhugowaard naar Haaksbergen is een takke-eind rijden. We hadden tweeënhalf uur gepland om er te komen. Ik dacht, ze moet halverwege natuurlijk even de benen strekken en naar het toilet. Maar dat was helemaal niet zo.” Koper grinnikt. ,,We kwamen veel te vroeg in Haaksbergen aan.”
,,Toen we er bijna waren, belde ik Joops begeleidster op om onze komst aan te kondigen.” Schaterlachend: ,,Ze schrok zich kapot. Ze moest zich nog aankleden.” In allerijl werd Joop uit zijn bed getakeld en in zijn scootmobiel gehesen. ,,Het was super mooi weer”, herinnert Koper zich. ,,En op het moment dat hij de voordeur van de inrichting uitrijdt, komen wij in die grote zwarte auto voorrijden. We stopten precies voor zijn scootmobiel en daar stapt zijn moeder uit. Dat was fantastisch!”
Koper snikt en slikt. ,,Ik word er heel emotioneel van als ik er aan terugdenk. Het was zo ontzettend leuk om mee te maken. Ze grepen elkaar vast.. het was prachtig om te zien.”
,,Ik ga ook met mensen naar Texel. Als je hier in Heerhugowaard woont, zit je binnen drie kwartier op een boot en een uur later zit je in een heel andere omgeving. Voor die oude mensen is dat echt vakantie. Die zijn soms al vijfentwintig jaar niet meer weg geweest.”
Ook de keren dat Koper op pad ging met ouderen met dementie, staan hem nog helder voor de geest. Liefkozend praat hij over negentigjarigen die ‘niet meer weten achter welke voordeur ze wonen’. ,,Ik vind het leuk om die mensen een beetje gelukkig te zien”, is zijn eenvoudige verklaring. ,,Dan rij ik met een demente man over de Enkhuizerdijk en opeens ziet hij een molen, worden zijn ogen groot en zegt: ‘hier heb ik gewoond’. Ik heb direct de Jaguar voor de molen geparkeerd waardoor de molenaar naar buiten kwam om poolshoogte te nemen. Ik zeg tegen hem: ‘bij deze meneer ging even het licht aan’. We mochten pardoes de molen in. Kwamen er weer allemaal herinneringen bij die man boven drijven. Dat is zo super.”
De weldoener wil niets weten van vragen over wat hem drijft. Waarom hij zich zo belangeloos voor hulpbehoevende ouderen uit Heerhugowaard inzet. ,,Ach, ik weet zeker dat ik er een stuk of tien kan aanwijzen die nog veel meer doen. Ik doe alleen maar die hele leuke dingen. Er zijn veel mensen die minder leuke dingen doen. Die hun ouders of de buurvrouw dagelijks verzorgen. Dat is veel zwaarder en veel moeilijker. Daar heb ik veel meer bewondering voor dan al die leuke dingen die ik doe omdat ik toevallig in de financiële gelegenheid ben om het te kunnen doen. Ik heb wat mooie auto’s en dan kan ik makkelijk een stukje met ze gaan rijden. Het gaat om die dagelijkse aandacht. De mantelzorgers zijn de mensen die een plek in de spotlights verdienen. Ik niet.”
